Από το Φεγγάρι στο Γαλανόρεμα.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που δεν μου άρεσαν. Ακόμη πιο λίγες όμως αυτές που θυμάμαι. Βλέπεται πρέπει να κάνουμε χώρο για καινούργιες αναμνήσεις. Να αφήνουμε το παρελθόν και με τα μάτια ενός παιδιού να ζήσουμε την πρωτόγνωρη εμπειρία ξανά.
Παρόλα αυτά την νύχτα με το ματωμένο λόγο χρώματος για μερικούς, παιχνιδιάρικο λόγο διάθεσης για εμάς, φεγγάρι θα την θυμάμαι για πολύ καιρό.
Εκείνη την νύχτα ως περήφανος πατέρας,
με τα δυο τσοκλάκια,
πήραμε τα ποδηλατάκια,
με τα λαμπερά φωτάκια.
Βγήκαμε να το κυνηγήσουμε, εξοπλισμένοι με την καλύτερη διάθεσή μας.
Αφελής ή όχι εμείς θέλαμε να το πιάσουμε.
Αφελής ή όχι αυτό ήθελε να κρυφτεί.
Σαν ένα μωρό που κρύβεται πίσω από μια διάφανη κουρτίνα.
Εμείς από πίσω του καλπάζοντας σαν πρωτόγονοι κυνηγοί.
Όταν τελείωσε ο δρόμος καθίσαμε να το θαυμάσουμε.
Και καθώς αυτό εξαφανίζονταν και σκοτείνιασε ο ουρανός
άπειρα αστέρια πήραν την θέση του,
σα να θέλουν να μας δείξουν πως όταν τελειώνει ένα ταξίδι ατελείωτοι νέοι προορισμοί περιμένουν τον εξερευνητή τους.
Έτσι την επόμενη μέρα με δυο άλλους εξερευνητές βγήκαμε να ανακαλύψουμε άλλα μέρη, επίγεια και όχι ουράνια αυτή τη φορά, κρυμμένα καλά στο ευλογημένο βουνό των Κενταύρων.
Πήραμε τα κράνοι μας, φορέσαμε τα νεοπρέν κολλάν μας, δεθήκαμε και αρχίσαμε μια κατάβαση που όμοια λίγοι έχουν κάνει.
Παλέψαμε με νερά, βράχους και βατράχια.
Κάναμε τσουλήθρα, βουτιές και μακροβούτια.
Κολυμπήσαμε σαν νεροχελώνες με τα σακίδια στην πλάτη.
Περισσότερο από όλα όμως φορτίσαμε τις μπαταρίες με νέες εμπειρίες.
Στην επιστροφή πεινάσαμε δεν το κρύβω και σαν άγρια θηρία φάγαμε από θάμνους και χαμόδεντρα ότι βρίσκαμε στο δρόμο μας.
Την επόμενη ημέρα σηκώθηκα πάλι πεινασμένος. Τι να σου κάνουν βλέπεται τα βατόμουρα μετά από μία τέτοια περιπέτεια. Να είναι καλά η οικογένεια λοιπόν που με πήρε και με έβγαλε για φαγητό έξω στο καλύτερο μπαλκόνι του Βόλου.
Και έτσι τελείωσε και αυτό το όμορφο Σαββατοκύριακο.
Καλό μας βράδυ.