Βαγγέλης Θέος

Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στην Λάρισα. Οι αναμνήσεις μου από την πόλη αυτή είναι πολύ ευχάριστες. Εκεί έμαθα να κάνω ποδήλατο, εκεί πήγα για πρώτη φορά σχολείο, εκεί έκανα τους πρώτους μου φίλους. Όταν έγινα επτά χρονών πήρα την οικογένειά μου και μετακόμισα στην αεροπορική βάση της Τανάγρας όπου και έζησα τρία υπέροχα χρόνια παίζοντας ανέμελα στις απέραντες αλάνες του αεροδρομίου μέχρι την δύση του ηλίου.

 

Η εφηβεία με βρήκε στον Βόλο όπου και πήγα Γυμνάσιο και Λύκειο. Δεν είχα δυσκολίες με τα μαθήματα αν και οι βαθμοί μου ήταν μέτριοι. Είτε διάβαζα είτε όχι δεν πήγαιναν ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω, έτσι και εγώ πονηρά σκεπτόμενος αποφάσισα να το δεχτώ και να απολαύσω τα καλά και δύσκολα της νεαρής ηλικίας. Αργότερα έμαθα πως αυτό οφείλονταν στην δυσλεξία που δεν εντοπίστηκε γιατί είχα υψηλό IQ το οποίο με βοηθούσε να κρύψω το πρόβλημα που δεν ήξερα πως είχα (το καταλάβατε ή θέλετε να σας το ζωγραφήσω;).  

Ως έφηβος είχα πολύ ενέργεια και πολλές ανησυχίες.  Ήθελα να διαφέρω, να είμαι καλός σε κάτι και να βρω μια ταυτότητα - μοναδική. Διέξοδο σε αυτούς τους προβληματισμούς βρήκα αρχικά με την ενασχόλησή μου με τα κοινά, (όπου γρήγορα κατάλαβα ότι έπρεπε να πολιτικοποιηθώ πράγμα που δεν μου άρεσε και το άφησα) και μετέπειτα με τον αθλητισμό όπου μου ταίριαζε απόλυτα. Αρχικά ασχολήθηκα με το Καράτε (Shidokan για όσους γνωρίζουν από αυτά), μετά με τον στίβο και τελικά με την αναρρίχηση. Σε όλα τα αθλήματα είχα ανέλπιστες διακρίσεις είτε σε τοπικό, είτε σε πανελλήνιο επίπεδο (με τις διεθνής διοργανώσεις όπου συμμετείχα δεν είχα την ίδια επιτυχία - damn!). Τα έντονα συναισθήματα που ο αθλητισμός μου πρόσφερε και ακόμα συνεχίζει να το κάνει είναι μοναδικά και υπέροχα. Η εναλλαγή ενθουσιασμού και απογοήτευσης, φόβου και χαλάρωσης, έντασης και απόλυτης ηρεμίας, τόλμης και δειλίας, πόνου και ανακούφισης πλημμυρίζουν ευχάριστα τον εσωτερικό μου κόσμο και λειτουργούν σαν καθαρτικό για όλα τα άγχη της καθημερινότητας. 

 

Σπουδές – Η αγάπη μου για την φύση ήταν ο λόγος που διάλεξα να σπουδάσω ιατρική του περιβάλλοντος ή Περιβαλλοντολογία. Η εξειδίκευση μου στην ενέργεια ήταν μάλλον απόρροια του πολέμου στη μέση ανατολή το 1991 και όλη αυτή η συζήτηση που ξεκίνησε από τότε για την ενέργεια.  Το μέρος που σπούδασα ήταν το Leeds στην Αγγλία (παράδεισος για τους αναρριχητές όπως έμαθα αργότερα). Τα τρία χρόνια που διήρκεσαν οι σπουδές τις πέρασα ήσυχα διαβάζοντας, χωρίς να κάνω τρέλες παρά μόνο που και που λίγη αναρρίχηση (αυτό το γράφω επίτηδες σε περίπτωση που το διαβάσει η μάνα μου). Το πτυχίο μου το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που μετά από ένα διάλειμμα ενός χρόνου από τις σπουδές επέστρεψα ξανά στην φοιτητική ζωή αυτή την φορά όμως ως μεταπτυχιακός φοιτητής και μάλιστα εις διπλούν. Η μοίρα μου θα τα είχε πιει και τα έβλεπε διπλά και έτσι κατέληξα να κάνω δύο μεταπτυχιακά ταυτόχρονα. Το ένα με υποτροφία στο δομημένο περιβάλλον και το άλλο στην ψυχανάλυση (που αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη αφού την χρειάστηκα στο τέλος).

 

Εργασία – Πρώτη φορά εργάστηκα όταν ήμουν 13 χρονών στο καφενείο του θείου μου για ένα  μήνα το καλοκαίρι.  Γλυκάθηκα από τα χρήματα και έτσι το καθιέρωσα να δουλεύω τα καλοκαίρια κάνοντας τον σερβιτόρο, τον αχθοφόρο, τον dj, τον αγρότη μαζεύοντας από αχλάδια μέχρι και καρπούζια μέχρι και τον βοηθό ξυλουργού έκανα. Όλα αυτά μέχρι που έφυγα στα ξένα και καθώς η ζωή εκεί ολίγων ακριβή δούλεψα σε διάφορα μέρη και ενδεικτικά αναφέρω ορισμένα από αυτά:

• Σε εργοστάσιο παραγωγής της παραδοσιακής πίτας «Yorkshire Pudding» ως οδηγός Κλαρκ. Καθήκον μου ήταν να μεταφέρω παλέτες γεμάτες πίτες σε μία κατάψυξη μεγέθους όσο ένα γήπεδο μπάσκετ στου -24 C παρακαλώ.

• Σε εργοστάσιο παραγωγής ξυστών όπου διέπρεψα σε όλες τις δουλειές που μου ανατέθηκαν από το να μετράω 50 κάρτες (να ρε, που χρειάζονται τα μαθηματικά!) και να τις βάζω σε κουτάκια μέχρι να κοιτάω μία οθόνη για μία ατελείωτη ώρα με λαμπάκια που αναβόσβηναν (με διαφορά η δυσκολότερη δουλειά που έχω κάνει, χωρίς αστεία).

• Σε μία εταιρεία συλλογής στατιστικών δεδομένων όπου ταξίδεψα σε διάφορα μέρη της νοτιοανατολικής Αγγλίας καταγράφοντας αυτοκίνητα (ουάου). 

• Στο Πανεπιστήμιο του Λιντς για τρία χρόνια.  Αρχικά κάνοντας αρχειοθέτηση αλληλογραφίας και εξυπηρετώντας σπουδαστές στο κέντρο εύρεσης εργασίας και αργότερα ως φροντιστής ατόμων με ειδικές ανάγκες προσφέροντας τους γραμματειακή, ψυχολογική και πρακτική υποστήριξη.

 

Και εκεί που νόμιζα πως τα είχα κάνει όλα ήρθε και η ώρα να πάω στο στρατό! Ξαφνικά ξύπνησα σε άλλο πλανήτη. Παρουσιάστικα στη Σπάρτη γιατί θέλανε να με κάνουν μάγειρα ή οδηγό (το ξέρω δεν έχουν καμία σχέση αλλά μην ψάχνετε να βρείτε λογική στο στρατό). Μέχρι να αποφασίσουν τι θα γίνω έμαθα να πιάνω το όπλο να το καθαρίζω και μετά να κοιτάω από τον διπλανό μου, που ήταν κρητικός και το έκανε με κλειστά τα μάτια, πώς να το ξανά συναρμολογήσω. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ρίξω ποτέ με το δικό μου όπλο στις βολές.  Έμαθα να λέω “Άλτ εσυυυυυυύ..” και όλα τα σχετικά σύνθημα και παρασύνθημα. Έμαθα να καπνίζω, να στέλνω μηνύματα με το κινητό χωρίς να το κοιτάω. Να σφουγγαρίζω, να σκουπίζω, να καθαρίζω πατάτες, να βάζω παγίδες για να πιάνουμε τις μύγες στα μαγειρεία και άλλα τέτοια σχετικά.  Όλα αυτά τους πρώτους 2 μήνες. Μετά αποφασίσανε να με στείλουν στο 401 (Νοσοκομείο Στρατού) στη Αθήνα όπου μετά από 2 μήνες που έκανα τον αγγελιοφόρο με κάνανε Νοσοκόμο τραυματιοφορέα και με στείλανε Μυτιλήνη. Εκεί για άλλους 2 μήνες έκανα τα πάντα εκτός από τον Νοσοκόμο. Τελικά εξαιτίας κάποιων συμβάντων στο νησί (απόπειρες αυτοκτονίας κτλ.) θυμήθηκαν πως είχα μεταπτυχιακό στην Ψυχανάλυση και δια μαγείας με κάνανε Ψυχολόγο. Με στείλανε και 2 μέρες για κάτι σεμινάρια στην Αθήνα. Όταν ξαναγύρισα Μυτιλήνη πλέον ήμουν με τους ιατρούς, παρέδωσα και το όπλο και έκανα επισκέψεις στα φυλάκια για να μιλάω με τους στρατιώτες. Στόχος μου ήταν να εντοπίσω περιπτώσεις που ήταν έτοιμοι να κάνουν κάτι κακό, στον εαυτό τους ή σε άλλους. Φυσικά με αυτή την δουλειά δεν έπληξα. Είδα, άκουσα και γεύτηκα από πρώτο χέρι τι μπορεί να κάνει ένας οργανισμός σαν τον στρατό σε ψυχές που δεν είναι έτοιμες να ζήσουν αυτή την εμπειρία. Τα βράδια με είχαν τηλεφωνητή στο ιατρείο που ήταν υπεύθυνο για την ψυχολογική υποστήριξη των στρατευμένων. Ήταν καλό που είχα τηλέφωνο τα βράδια γιατί μπορούσα να μιλάω με την Σοφία που τότε ζούσε στην Αγγλία. Φαντάρος πήρε τηλέφωνο μόνο μια φορά για να κάνει πλάκα όμως. Το δύσκολο αυτής της δουλειάς ήταν ότι έπρεπε να κοιμάμαι στο κρεβάτι που σε εξετάζει ο ιατρός – τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ψήλωσα κάνα πόντο εκείνο τον μήνα. Επίσης πολλοί από τους συναδέλφους ψυχολόγους μου ομολογώ ότι έχριζαν και οι ίδιοι ψυχολογική υποστήριξη από αυτά που έβλεπαν και άκουγαν αλλά και από αυτά που κουβαλούσαν και οι ίδιοι πριν τους πάρει η μητέρα πατρίδα. Τελικά μετά από 12 μήνες απολύθηκα (πρώτη φορά με απέλυσαν και ομολογώ ότι το χάρηκα!) από τα Γρεβενά.

 

Έτσι με το απολυτήριο στο χέρι και με ένα κάρο πτυχία οι δουλειές γίνανε πιο εξειδικευμένες όπως -  

• Στον Δημόκριτο ως ερευνητής στον σχεδιασμό και ανάπτυξη φίλτρων από ενεργό άνθρακα.

• Ως καθηγητής σε ΙΕΚ σε μαθήματα ενέργειας και σε μαθητές που ονειρεύονταν να σπουδάσουν στην Αγγλία δίδαξα χημεία και βιολογία στην αγγλική γλώσσα.

• Ως εργοδηγός σε έργα δομημένου περιβάλλοντος, ή με άλλα λόγια σε οικοδομές

• Ως επιθεωρητής στην κατασκευή αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Σωληνουργεία Κορίνθου.

• Ως ελεύθερος επαγγελματίας (τρομάρα μου) με αρμοδιότητες την διαχείριση & υποστήριξη έργων στα πλαίσια υλοποίησης ευρωπαϊκών και εθνικών προγραμμάτων (ΤΟΠΕΚΟ, ΤοπΣΑ, P.E.E.S., ENERGY21, CLIM-LOCAL 2020, MMOVE), στο σχεδιασμό και υποβολή προτάσεων σε Ευρωπαϊκά Προγράμματα (π.χ. Ευφυής Ενέργεια, Εξοικονομώ, LIFE+, SEE, MED, URBACT κτλ.) και άλλα πολλά τέτοια κινέζικα.

 

Αυτό το καιρό τα προς το ζην έρχονται κάνοντας δυο πράγματα που λατρεύω.

1. Ως περιβαλλοντολόγος συμβουλεύω και καθοδηγώ ανθρώπους για το πως θα προστατέψουν τον εαυτό τους και το περιβάλλον από κακές πρακτικές και συνήθειες.

2. Ως άνθρωπος του αθλητισμού και της φύσης έχω κάνει το χόμπι μου επάγγελμα απασχολώντας κυρίως παιδιά και ανθρώπους με περιπετειώδεις μυαλά με υπαίθριες δραστηριότητες σε βουνό και θάλασσα.   

 

 

Οικογένεια

Ένας καλός φίλος κάποτε μου είπε “μην το σκέφτεσαι, απλά κάντω” και έτσι συνέβη. Ευτυχία μεγαλύτερη δεν υπάρχει άλλη. Να ζεις με έναν άνθρωπό που σε αγαπάει και με μικρά που σε στύβουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όσο οξύμωρο και εάν ακούγεται είναι αλήθεια και περιττό να προσπαθήσω να σας πείσω. Πρέπει να το ζήσετε, όχι να το φανταστείτε.

 

 

Η συνειδητοποίηση

Κάπου είχα διαβάσει ότι «Πρέπει να πεθάνεις πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις» και φυσικά το αγνόησα, όπως πολλές άλλες εξυπνάδες που διαβάζει κανείς σε διάφορα αναγνώσματα. Ώσπου ξαφνικά μου «έκατσε» και μάλιστα δύο φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν είχα κάνει κάτι λάθος, απλά συνέβη. Πως και τι, λίγο έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι, πρώτον να την σκαπουλάρεις φυσικά και αφού αυτό συμβεί να μάθεις να ζεις πραγματικά – και αυτό προσπαθώ να κάνω. Το τι έμαθα από αυτή την εμπειρία για την ζωή συνοψίζεται με μία λέξη 

 

Συνεχίζεται

 

Συνεχίζεται με εμάς ή χωρίς εμάς. Έτσι απλά. Το μόνο που έχουμε είναι το παρόν και το μόνο αληθινό είναι αυτή η στιγμή που ζούμε τώρα. Προσπαθώ να μη το περιφρονώ μένοντας στο παρελθόν ή σε ένα μέλλον, φανταστικό. Με σκληρή δουλειά, πίστη και αισιοδοξία συνεχίζουμε λοιπόν…