Πρέπει πάντα να αγωνίζεσαι και να προσπαθείς να κρατήσεις τον τίτλο σου αλλιώς παύεις να τον αξίζεις
Όταν συναντάς κάποιον που για παράδειγμα ήταν καλός αθλητής σε κάποιο αγώνισμα, πρωταθλητής Ελλάδος στη τοξοβολία πχ τον θεωρείς πρωταθλητή. Ακόμη και εάν έχουν περάσει χρόνια ή δεκαετίες ολόκληρες από τη τελευταία φορά που έχει κρατήσει ένα τόξο. Αυτό είναι παράδοξο, παράλογο και καθόλου κολακευτικό για αυτό το άτομο, εάν έχει καθησυχάσει με αυτόν τον τίτλο και δεν έχει κάνει τίποτα άλλο στη ζωή του.
Πριν πολλά χρόνια όταν ήμουνα και εγώ μικρός, είχα βγει πρωταθλητής στο Shidokan Karate. Πρώτος στην Ελλάδα. Χωρίς αμφιβολία ήμουν καλός, όπως ήμουνα καλός όταν ήμουν μέλος της εθνικής Ελλάδος αναρρίχησης κάποια χρόνια αργότερα ή είχα αξιοζήλευτη αντοχή όταν είχα βγει πρώτος στο τρέξιμο σε αγώνες αντοχής στο Βόλο όταν πήγαινα λύκειο. Δεν ξέρω εάν είχα κάποιες φυσικές αρετές (αμφιβάλω), αυτό που γνωρίζω όμως στα σίγουρα ήταν ότι κάθε φορά που κατέβαινα σε αγώνες τα έδινα όλα. Όταν τερμάτιζα και τελείωνα τον αγώνα μου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων τα είχα δώσει όλα. Πάντα τα έδινα όλα και παρόλο τον πόνο και την κούραση που η προσπάθεια απαιτούσε σας λέω ειλικρινά ότι απολάμβανα κάθε ανάσα που δεν ήταν αρκετή, κάθε βήμα που ήταν κατά χιλιοστά μια υπέρβαση από αυτό που μου έλεγε το σώμα μου πως αντέχει, κάθε τέντωμα να φτάσω πιο ψηλά από πιασίματα που έσκιζαν την σάρκα μου. Ναι τα απολάμβανα και για αυτό εκείνη την ώρα ένιωθα νικητής και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από ότι να είσαι πρωταθλητής με την έννοια ότι είσαι ο καλύτερος όλων. Ποτέ δεν μου άρεσε η σύγκριση αν και μου άρεσε η συναγωνισμός. Όχι για να αποδείξουμε ποιος είναι ο καλύτερος αλλά για να δούμε ότι τα όρια που θεωρούμε εφικτά μπορούν να ξεπεραστούν. Να πιστέψουμε και εμείς στις δυνάμεις μας και να τολμήσουμε να κάνουμε κάτι που θεωρούσαμε αδύνατον. Να νικήσουμε τους φόβους μας, να ξεπεράσουμε τα όρια του μυαλού μας και να εθιστούμε στις ενδορφίνες της ευτυχίας. Κάνοντας όλα αυτά μαζί με ανθρώπους που έχουν την ίδια πώρωση με εμάς και ζώντας την χαρά τους, την αγωνία τους, τον ενθουσιασμό τους και όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα που σου βγάζει ο αθλητισμός είναι απλά μια μαγεία.
Τι σημαίνει όμως ότι είσαι πρωταθλητής;
Το ότι είσαι πρωταθλητής με την έννοια ότι είσαι ο καλύτερος στην Ελλάδα είναι μία κοροϊδία. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ λέγοντάς το και για αυτό επιτρέψτε μου να το αναλύσω λίγο.
Πρωταθλητής για εμένα είσαι όταν δίνεις το καλύτερο σου εαυτό εκείνη τη στιγμή ή ακόμη καλύτερα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να προπονηθείς σκληρά και να ετοιμαστείς για μία συγκεκριμένη μέρα που θα είσαι έτοιμος πρώτα ψυχικά και μετά σωματικά να τα δώσεις όλα. Αυτός είναι πρωταθλητής. Τελεία.
Ας εξηγήσω τώρα τι θεωρώ πως δεν είναι πρωταθλητής. Ας πάρουμε το παράδειγμα της τοξοβολίας που γράψαμε παραπάνω και ας υποθέσουμε πως εγώ όταν ήμουν 10 χρονών ήμουν πρωταθλητής Ελλάδος. Πριν συνεχίσω τον συλλογισμό μου να διευκρινίσω πως δεν έχω ιδέα από τοξοβολία πέρα από κάποια αυτοσχέδια τόξα που έφτιαχνα όταν ήμουν στο δημοτικό και παίζαμε στις γειτονιές. Το ξεχνάμε αυτό λοιπόν και υποθέτουμε πως όταν ήμουν 10 χρονών έλαβα μέρος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τοξοβολίας στη κατηγορία των παμπαίδων και συναγωνίστηκα με άλλα 8 παιδιά που έτυχε να ασχολούνται σε όλη την Ελλάδα και είχαν παραπλήσια ηλικία με εμένα και τους κέρδισα. Ας δεχτούμε επίσης πως έδωσα το καλύτερό μου εαυτό και δίκαια τους κέρδισα και ανακηρύχτηκα πρωταθλητής Ελλάδος. Μπορείτε να διανοηθείτε τι φαντασίωση δημιουργείται σε αυτό το παιδάκι.
Ο «Ρομπέν των Δασών» θα τον φωνάζουν τα παιδιά στο σχολείου και το «Εγώ» του στα κάγκελα. Εάν δεν σκοτώσει κανένα παιδάκι προσπαθώντας να πετύχει κάνα μήλο στο κούτελο κάποιου εκστασιασμένου συμμαθητή του τυχερό θα είναι. Ειλικρινά πιστεύω πως πιο δύσκολο είναι να βγεις τρίτος ή τέταρτος καλύτερος μαθητής της τάξης σου (δεν το συζητώ για να βγεις πρώτος) αφού συγκρίνεσαι με άλλα 25-30 παιδιά παρά πρωταθλητής Ελλάδος στα περισσότερα από τα αθλήματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη χώρα μας.
Φανταστείτε πως στα περισσότερα αγωνίσματα υπάρχουν οι εξής κατηγορίες. Προαγωνιστική Ά, Προαγωνιστική ΄Β για αγόρια και κορίτσια. Πανπαίδες, πανκορασίδες, παίδες, κορασίδες, έφηβοι και νεάνιδες, άντρες και γυναίκες και φυσικά παλαίμαχοι που κάποιες φορές τους χωρίζουν και σε κατηγορίες κάτω των σαράντα, πάνω από πενήντα, κάτω από 65, πάνω από 65, 80 και άνω. Με όλα αυτά απορώ πως δεν έχουν φτιάξει κατηγορίες και για βρέφη ή αιωνόβιους (λάθος υπάρχει τέτοια κατηγορία). Όταν σε ένα πρωτάθλημα υπάρχουν όλες αυτές οι κατηγορίες και όλοι οι συμμετέχοντες είναι 50 άτομα ή και 200 να είναι τότε οι πιθανότητες να πας τελικό και να πάρεις μία καλή θέση είναι το ίδιο καλές με το παιδί σου να βγει πρώτο στη τάξη του στο μάθημα της ζωγραφικής. Δεν έχω όμως ποτέ ακούσει κανένα παιδάκι να λέει πως είμαι πρωταθλητής στη ζωγραφική. Το αντίθετο μάλιστα μπορεί και να το κρύβει γιατί δεν νιώθει άνετα ούτε καν με το τίτλο του καλού, είναι μετριόφρων και ο μόνος λόγος που το κάνει είναι γιατί απλά τον ευχαριστεί. Ούτε καν το αναρτάει στο τοίχο του στο facebook για να πάρει κάνα like. Το φαντάζεστε;
Καλά μέχρι εδώ;
Καλά, λέω εγώ.
Πριν προχωρήσω λοιπόν θέλω να δώσω συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια που πήγαν σε αγώνες και δώσανε το καλύτερο τους εαυτό ανεξαρτήτως θέσης που κατέκτησαν. Θέλω επίσης να δώσω συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που δεν κατάφεραν να δώσουν το καλύτερό τους εαυτό και παρόλα αυτά συγχώρεσαν τον εαυτό τους και προσπάθησαν ξανά. Είναι πολύ σημαντικό στη ζωή να μάθεις να σηκώνεσαι μετά από μία ατυχία ή σφαλιάρα και να προσπαθείς ξανά. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του πρωταθλητή εξάλλου.
Σε όλα αυτά τα παιδιά θέλω να τους πω πως πρέπει να καταλάβουν πως είναι πρωταθλητές.
Θέλω επίσης να εκφράσω την συμπαράστασή μου σε όλα τα παιδιά εκείνα που τους αρέσει να κάνουν κάτι και τα δίνουν όλα, αλλά δεν υπάρχει θεσμοθετημένο αγώνισμα για να ανακηρυχτούν πρωταθλητές. Λυπάμαι Γιαννάκη (συμμαθητής μου στο δημοτικό) που παρόλο ζωγράφιζες καλύτερα και από τα 300 παιδιά του σχολείου δεν σε ήξερε ούτε η μάνα σου και αναγκαζόσουν να το κρύψεις και από το πατέρα σου για να μη σε χαρακτηρίσει και ευαίσθητο.
Πάμε λοιπόν παρακάτω.
Το ότι μια φορά στη ζωή σου κάθισες και ξεσκίστηκες για ένα, δύο ή δέκα χρόνια για να περάσεις άλλα 10, 20 άντε και 50 παιδιά από όλη την Ελλάδα στη κατηγορία σου και να ανακηρυχτείς πρωταθλητής σε ένα άθλημα δεν σε κάνει πρωταθλητή για όλη τη ζωή. Ναι εάν θέλεις πες πως ήσουν πρωταθλητής εκείνη τη στιγμή, το αξίζεις και συγχαρητήρια, αλλά μέχρι εκεί. Τέλος. Αυτό το λέω με κάθε επίγνωση και στεναχώρια και για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Είναι βαρύ πράγμα να χαρακτηρίζεσαι πρωταθλητής όχι τόσο γιατί είναι δύσκολο να πετύχεις τους χρόνους που κάποτε έπιανες αλλά γιατί ο τίτλος του πρωταθλητή όταν δεν είσαι πραγματικά ο ένας στο εκατομμύριο αλλά ο ένας στους 10 που έτυχε για ένα βίτσιο ή επειδή κάποιος σε έσπρωξε να το κάνεις να «κερδίσεις» ένα τέτοιο τίτλο είναι ψυχολογικά ασήκωτος να τον κουβαλάς μέχρι να πεθάνεις. Εξάλλου η ζωή και κατά πόσο θα πετύχεις σε αυτή, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και ένας πρωταθλητής που για εμένα μπορεί να είναι πολλοί όπως εξήγησα και όχι ένας σε κάθε άθλημα ή μη άθλημα. Η σκληρή προσπάθεια, επιμονή και υπομονή για να δώσουν το καλύτερό τους εαυτό σε αυτό που κάνουν είναι αυτό που σου δίνει τις καλύτερες πιθανότητες να πετύχεις. Επίσης χρειάζεται να έχουν επίγνωση του πραγματικού τους εαυτού και όχι να κολλάνε σε τίτλους ψεύτικους. Αντίθετα, ο τίτλος του πρωταθλητή θα σε βαραίνει και δεν θα μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι να συναγωνιστείς άλλους 3 συναδέλφους σου στο μαγαζί που θα δουλεύεις για το ποιος θα πουλήσει τα περισσότερα βρακιά και δε θα μπορείς να διανοηθείς πως είναι δυνατόν να είναι καλύτερός σου ένας άνθρωπος που έτυχε να μην είναι πρωταθλητής πουθενά στη ζωή του.
Ευτυχώς για εμένα η πρώτη σφαλιάρα ήρθε σχετικά γρήγορα όταν ήμουν από τους καλύτερους αναρριχητές της Ελλάδος (με βάση τους 10 αθλητές που τρέχανε τότε στους αγώνες στη κατηγορία μου και όχι όλους τους αναρριχητές). Θέλοντας να βγάλω ένα χαρτζιλίκι εκείνο τον καιρό δούλευα δίπλα στον παππού μου και μαζεύαμε αχλάδια. Εκείνος 70 χρονών, που κάπνιζε 3 πακέτα την ημέρα και εγώ πρωταθλητής στην αναρρίχηση και γαμώ τα σώματα. 1η διαπίστωση – Ο παππούς μου σκαρφάλωνε καλύτερα από εμένα, 2η διαπίστωση η τεχνική που είχε του επέτρεπε να αντέχει ένα ολόκληρο 8ωρό πάνω σε δέντρο, πράγμα αδιανόητο για κάθε θνητό και 3η διαπίστωση περνούσε και ευχάριστα. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για εμένα. Φυσικά, κατάφερα και εγώ να γίνω κοντά του αρκετά καλός. Κάποιες μέρες ίσως να έπαιρνα και το αργυρό ή χάλκινο μετάλλιο στο χωράφι που δούλευα και ανταγωνιζόμουν καμμιά 10 άλλους μπαρμπάδες και νεαρούς. Οι καλύτερές μου μέρες ήταν αυτές που είχα όρεξη και μάζευα σαν τρελός τα περισσότερα αχλάδια που μπορούσα. Οι χειρότερές μου μέρες εκείνες που κρυβόμουν για να την σκαπουλάρω κάνα 10λεπτο. Βλέπετε για να μην είμαι και αυστηρός με τον εαυτό μου έχω κάποια χαρακτηρίστηκα πάνω μου που συναντιούνται σε καλούς ανθρώπους και σε πρωταθλητές. Τις ημέρες που πραγματικά έκανα ότι μπορούσα ήμουν πρωταθλητής τις άλλες όμως όχι.
Το να χρησιμοποιείς ένα τίτλο χωρίς να κάνεις την δουλειά που απαιτεί αυτός ο τίτλος, το μόνο που καταφέρνεις είναι να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Είναι αλήθεια πως διατηρώντας έναν τίτλο σου δίνει ευχαρίστηση και κοινωνικό κύρος κάποιες φορές, αλλά η πραγματική επιτυχία έρχεται όταν δρας και συμπεριφέρεσαι σαν κάποιο που φέρει αυτό τον τίτλο.
Εάν λοιπόν είσαι πρωταθλητής πρέπει να ζεις κάθε σου μέρα ως ένας από αυτούς.