Η εξομολόγηση ενός αξιολογητή
Σήμερα το απόγευμα είχα την τιμή να παρευρεθώ έπειτα από πρόσκληση του ECOCITY σε μία ξεχωριστή εκδήλωση ως αξιολογητής για την οικολογική και ανεμπόδιστη μετακίνηση στην πόλη, εκπροσωπώντας τον Σύλλογο Απόφοιτων Περιβαλλοντολόγων Ελλάδος. Έλαβε μέρος στο μοναδικό ίσως προσβάσιμο Θέατρο του Βόλου, το θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν οι εργασίες από δύο ομάδες εξαιρετικών παιδιών του ΕΕΕΕΚ Βόλου και του 8ου Γυμνασίου Βόλου. Ώς ένας από τους αξιολογητές κλήθηκα να βαθμολογήσω τις παρουσιάσεις και προτάσεις των παιδιών.
Στον ρόλο του αξιολογητή τελευταία βρίσκομαι αρκετά συχνά και είναι κάτι που τις περισσότερες φορές μου δημιουργεί μία αμηχανία. Ο λόγος δεν είναι γιατί δεν έχω μία τεκμηριωμένη άποψη ή μία εξειδικευμένη γνώση για το αντικείμενο που καλούμε να αξιολογήσω. Κάθε άλλο, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που φίλοι, γνωστοί αλλά και άνθρωποι που δεν έχω γνωρίσει πριν, με εμπιστεύονται για τις γνώσεις μου.
Ο λόγος είναι βαθύτερος και έχει να κάνει με την αυτοκριτική ενός ανθρώπου και πατέρα δύο παιδιών, από τα οποία, το ένα σήμερα έκλεισε τα έξι του χρόνια, που νιώθει πως περνάει μία γραμμή χωρίς επιστροφή. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως πλέον δεν είσαι εκείνος που κληρονομείς μία πραγματικότητα από τους μεγαλύτερους, αλλά είσαι εσύ αυτός που κληροδοτείς αυτόν τον κόσμο στους νεότερους. Είσαι εσύ που οι μικρότεροι κοιτάνε με απορία και δικαιολογημένα σου ζητάνε τον λόγο για τα αυτονόητα. Είσαι ο «ειδικός», ο «αξιολογητής», ο «εξειδικευμένος» που δείχνεις με το δάχτυλό σου τα κακός κείμενα και μετά ψάχνεις ένα εκατομμύριο δικαιολογίες για να εξηγήσει τα αδικαιολόγητα.
Μακάρι να ήμουν ο πιο βλάκας, ο πιο άσχετος ή αδιάφορος που υπάρχει, θα πονούσε πολύ λιγότερο. Βλέπεται δεν είμαι αυτός που παρκάρει πρώτος το αμάξι στην ράμπα για ΑμεΑ, αλλά αυτός που το παρκάρει εκεί, αφού κάψει μισό ντεπόζιτο βενζίνης προσπαθώντας να βρει άλλοθι στην συνείδησή του. Είμαι αυτός που επιλέγει να πάρει το ποδήλατο αλλά στο τέλος πάλι καταλήγει να παρκάρει στα απαράδεκτα στενά πεζοδρόμια, προσθέτοντας ένα ακόμη εμπόδιο στους πεζούς.
Αυτή την πόλη παραδίδουμε στους μικρούς μας φίλους και αυτό το παράδειγμα δείχνουμε να ακολουθήσουν.
Όταν τα παιδιά τελείωσαν τις παρουσιάσεις τους και κληθήκαμε να απευθύνουμε ερωτήσεις από τον πρόεδρο του ECOCITY κ. Ζαφειρόπουλο (ένας άνθρωπος που σε κερδίζει αμέσως με την ομιλία του), δίστασα να μιλήσω και να πω το παραμικρό.
Τι να ρωτήσω;
Οι ειδικοί κάποιες φορές το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να σωπάσουν και εάν είναι να αξιολογήσουν κάποιους ας ξεκινήσουν από τους εαυτούς τους.
Συγχαρητήρια στα παιδιά που παρουσίασαν δύο εξαιρετικές εργασίες που αφορούσαν η μία τον προσβάσιμο τουρισμό και τα δυνητικά οφέλη τόσο στα άτομα με αναπηρία όσο και στην τοπική οικονομία και η άλλη για τα προβλήματα που δημιουργούν στην πόλη η άναρχη και μη βιώσιμη αυτοκινούμενη μετακίνηση, προτείνοντας βιώσιμα μέσα όπως το ποδήλατο. Και τα δύο θέματα τα γνωρίζω καλά, αφού εδώ και χρόνια, μαζί με φίλους, αναπτύσσω με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες όπως είναι οι «Οικοδράσεις» και το «Ride my Bike» και παρόλα αυτά τα παιδιά μέσα σε λίγους μόνο μήνες, δουλεύοντας στον ελεύθερο χρόνο τους κατάφεραν κάτι που πολλοί ειδικοί δεν καταφέρνουν ποτέ. Να γεμίσουν ένα χώρο με εκατοντάδες άτομα, να μαγέψουν το ακροατήριο με την ευφάνταστη παρουσία τους, να τους εμπνεύσουν με τις ιδέες τους και στο τέλος να γίνουν τα παιδιά οι ειδικοί.
Μπράβο στα παιδιά και τους καθηγητές τους.
