Μα πόσο τυχερός είμαι!
Σήμερα Δευτέρα ξύπνησα λίγο αγουρο-ξυπνημένος. Ακόμη πιασμένος από τις 2 ώρες καγιάκ και το κουβάλημα της προηγούμενης μέρας. Έπρεπε όμως να σηκωθώ καθώς ήθελα να βοηθήσω τη Σοφία να ετοιμάσει τα παιδιά για τον Αγιασμό. Πηγαίνω στο παιδικό να τα ξυπνήσω αλλά τα παιδιά πουθενά. Εκείνη την ώρα βλέπω τη Σοφία που μόλις είχε σηκωθεί και την ρωτώ - Πού είναι τα παιδιά; Στη κουζίνα μου απαντάει με χαμόγελο (ασυνήθιστο για πρωί!). Πηγαίνω κουζίνα και βλέπω τα μωρά μου 4 και 6 χρονών να τρώνε πρωινό. Είχαν σηκωθεί αρκετή ώρα πριν. Ετοίμασαν το πρωινό τους, το έφαγαν και μέχρι να βρω τι θα φορέσω εγώ είχαν ήδη διαλέξει και τα ρούχα τους και ντυθεί. Αυτά.