Η άσκηση την εποχή του κορονοϊού
Πως θα μπορούσα να κολλήσω Covid-19 κάνοντας μόνο «ασφαλείς» δραστηριότητες
Όλοι πλέον θα έχουμε ακούσει το σύνθημα «μένουμε σπίτι» και δεν κυκλοφορούμε αδιαφορώντας για το αν θα μολύνουμε ή όχι τους υπολοίπους. Την σημασία του παραπάνω φαίνεται και στην πρώτη εικόνα.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι πως ακόμη και εάν περιορίσουμε τις επαφές μας κατά 75%, υπάρχει ακόμη το ενδεχόμενο σε 30 μέρες εξαιτίας μας να έχουν μολυνθεί άλλοι 2 ή ακόμη περισσότεροι συνάνθρωποί μας.
Τις πρώτες μέρες που ξεκίνησαν οι συστάσεις για κοινωνική αποστασιοποίηση ως ευαισθητοποιημένος πολίτης προσπάθησα να ακολουθήσω τις οδηγίες ερμηνεύοντάς τες με το δικό μου τρόπο. Δεν έκανα κάτι αντικοινωνικό ή δεν προκάλεσα πηγαίνοντας σε παιδικές χαρές ή πλατείες και παραλίες με κόσμο. Το πιο extreme ίσως που κάναμε είναι που μία από τις προηγούμενες μέρες πήγαμε λαϊκή μαζί με εκατοντάδες άλλους συμπολίτες μας, για τα απαραίτητα τρόφιμα. Αλλά δεν θα μιλήσουμε για αυτά, αλλά μόνο για τις "ασφαλείς" εξορμήσεις μας. Ξεκινάμε λοιπόν -
Τις πρώτες μέρες, πριν ενημερωθώ και διαβάσω για το τι γίνεται σε γειτονικές χώρες, δεν είχα καταλάβει την σοβαρότητα της κατάστασης. Έτσι την πρώτη μέρα όπου βγήκαν οι συστάσεις για κοινωνική απομόνωση πήρα την οικογένεια μου και μαζί με ένα ακόμη ζευγάρι με παιδιά πήγαμε στην εξοχή να περπατήσουμε. Όσοι έχουν ή ξέρουν από παιδιά θα καταλάβουν πως εάν κάποιο από αυτά ήταν άρρωστο θα το είχε μεταδώσει στα υπόλοιπα και αυτά με την σειρά τους σε εμάς και ούτε το καθεξής.
Την δεύτερη μέρα διαβάζοντας περισσότερα σκέφτηκα να μην πάρω την οικογένεια και να βγω μόνος μου με ένα φίλο για τρέξιμο στην παραλία. Όταν τρέχεις με έναν άνθρωπο για 50 λεπτά σε απόσταση ενός μέτρου και μιλάς και κάνεις πλάκα, ενώ παίρνεις τις πιο βαθιές ανάσες που μπορείς για να μην σκάσεις από έλλειψη οξυγόνου, νομίζω καταλαβαίνεται πως οι πιθανότητες εάν κάποιος από τους δυο μας ήταν άρρωστος να μην κολλήσει τον άλλον θα ήταν μηδενικές.
Την τρίτη μέρα, συνειδητοποίησα πως τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν πραγματικά, αλλά παρόλο αυτά, δεν ήθελα και να μείνω μέσα, οπότε επέλεξα να βγω πάλι «μόνος μου» με άλλους δύο φίλους, αλλά αυτή τη φορά να μην πάω στην παραλία και με δουν και προκαλώ, αλλά στην εξοχή, στο πιο απόμακρο μέρος που θα μπορούσα να σκεφτώ.
Έτσι πήγαμε για αναρρίχηση σε ένα μέρος που είχα να επισκεφτώ από το λύκειο, πριν πολλά – πολλά χρόνια. Το είχα σκεφτεί καλά από την προηγούμενη μέρα και είχα πάρει την απόφαση να κρατήσω πιο μεγάλη απόσταση από τους φίλους μου και παρότι το κατάφερα και ήταν ελάχιστες οι στιγμές που ήρθαμε σε κοντινή απόσταση, σας διαβεβαιώνω πως εάν κάποιος από εμάς ήταν με την ίωση θα την είχαμε κολλήσει όλοι. Ο λόγος; Στην αναρρίχηση όπως φαντάζομαι θα γνωρίζεται χρησιμοποιούμε σχοινιά. Τα σχοινιά τα πιάνουμε με γυμνά χέρια και αρκετά γερά, ενώ ταυτόχρονα πιάνουμε το πρόσωπό μας για να φορέσουμε το κράνος, να ξύσουμε τα μάτια μας, να φυσήξουμε την μύτη μας που από το κρύο έτρεχε ακατάπαυστα κτλ.. Όσο και προσεχτικοί να ήμασταν λοιπόν να είστε σίγουροι πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην κολλάγαμε ο ένας με τον άλλον.
Την τέταρτη μέρα ήμουν σίγουρος και αποφασισμένος να μην προκαλέσω την τύχη μου. Θα βγω φυσικά έξω, αλλά θα προσέχω ακόμη περισσότερο, πρώτον να μην ακουμπήσω κάτι που έχει πιάσει κάποιος άλλος και 2ον να μην έρθω σε κοντινή επαφή με κανέναν. Έτσι πήγαμε με άλλους δύο πάλι, αυτή τη φορά για ποδήλατο στην εξοχή. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, όπως και η παρέα. Κρατούσαμε τις αποστάσεις μας και όλα καλά.
Παρόλα αυτά και πάλι, ότι και εάν σχεδιάσεις δεν σου βγαίνει ακριβώς όπως το έχεις σκεφτεί. Λάθος πρώτον, έδωσα το κινητό για να δούνε την διαδρομή GPS, λάθος 2ον πήρα μία μπάρα δημητριακών (με λαχτάρα θα έλεγα), από έναν συναθλητή μου, λάθος 3ον ανταλλάξαμε και μια φορά ποδήλατα για να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, λάθος 4ον … 5ον κτλ ….
Ακόμη και εάν το σκεπτόσουν εκείνη την ώρα και ήθελες να πλύνεις τα χέρια που να βρεις νερό ή για να πω και την αλήθεια σιγά να μην παρανοήσεις και αρχίσεις να τα σκέφτεσαι όλα αυτά και χαλάσεις την διασκέδασή σου.
Να φανταστείτε περνούσαμε τόσο ωραία που είχαμε ήδη κάνει σχέδια για την επόμενη. Αναρρίχηση σε πάγο στον Κίσσαβο. Θα φεύγαμε το πρωί της επόμενης μέρας με ένα αυτοκίνητο ανά δύο άτομα για να μην προκαλέσουμε και την τύχη μας περισσότερο...
Δυστυχώς ή ευτυχώς την επομένη δεν τα κατάφερα να πάω. Όχι από συνειδητή επιλογή (το ομολογώ!) ή λόγου φόβου για τον Κορωνοϊό αλλά επειδή με πρόλαβαν άλλες υποχρεώσεις που δεν γινόταν να αναβάλω. Την επόμενη μέρα δεν πήγα να κάνω κάποια «ασφαλή» δραστηριότητα, έπρεπε να πάω να επισκεφτώ ανθρώπους για επαγγελματικούς αυτή τη φορά λόγους. Φυσικά και αυτή τη φορά υπήρχε η πιθανότητα να είχα κολλήσει κάτι ή να το είχα μεταδώσει εγώ σε αυτούς.
Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα;
Όσο περνάνε οι μέρες και μαθαίνοντας από τα λάθη μας, όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως όταν σου λένε να μένεις σπίτι εννοούν να ΜΕΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ!
Αγαπητοί μου συμπολίτες, μέχρι να ξεκινήσουν να κάνουν τεστ σε όλο το πληθυσμό όπως γίνεται σε άλλες χώρες, προκειμένου να γνωρίζουμε ακριβώς τι συμβαίνει στην περιοχή μας και ανάλογα να παίρνουμε τα κατάλληλα μέτρα, θέλει προσοχή. Εάν βγείτε εκτός σπιτιού για οποιοδήποτε λόγο ρισκάρετε. Ότι σχέδιο και εάν βάλετε στο μυαλό σας, για να προστατευτείτε δεν θα σας βγει. Βλέποντας τι γίνεται και αλλού, αλλά και ακούγοντας τους ειδικούς, μείνετε σπίτι. Όταν χρειάζεται να έρχεστε σε επαφή με άλλους θεωρείστε πως είστε άρρωστοι και κάνετε ότι μπορείτε να μην τους το μεταδώσετε. 2-3 εβδομάδες ας ελπίσουμε πως θα είναι ακόμη και εάν καθίσουμε στα αυγά μας, όλοι μαζί, θα βγούμε από αυτή την κατάσταση.
Μέχρι τότε λοιπόν κρατάμε γερά, ηθικό ακμαιότατο και
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ!
Ο Βαγγέλης Θέος είναι απόφοιτος του τμήματος Περιβάλλοντος με μεταπτυχιακό στις Μελέτες στο Δομημένο Περιβάλλον και ένα ακόμη στην Ψυχολογία. Πατέρας δύο παιδιών, θέλει να κάνει τον κόσμο ομορφότερο. Εμπνευστής πρωτοβουλιών για την ευαισθητοποίηση σε θέματα περιβάλλοντος (www.mrsave.gr), κυκλοφοριακής αγωγής (Ποδηλατοδράσεις), προσφοράς στην κοινωνία γενικά (www.lifestory.gr) και ειδικά για άτομα με αναπηρία (Οικοδράσεις). Για περισσότερα εδώ.