Μια ιδιαίτερη βραδινή περιπέτεια
Να την πέφτεις για ύπνο 09:00 το βράδυ γιατί έχεις ραντεβού για ολονύχτια περιπέτεια τα ξημερώματα.
Να σηκώνεσαι στις 12 για να δώσεις αντιβίωση στα παιδιά και να πηγαίνεις πίσω στο κρεβάτι μπας και καταφέρεις να κοιμηθείς άλλη μια ώρα.
Να ξανά σηκώνεσαι μετά από μια ώρα και να διαβάζεις μήνυμα πως η ώρα συνάντησης μετατέθηκε μια ώρα πιο αργά.
Να την πέφτεις πάλι στο κρεβάτι και να ξανά σηκώνεσαι στις 2 για να βάλεις θερμόμετρο στα παιδιά.
Να σηκώνεσαι για άλλη μια φορά στις 3, να παίρνεις το σακίδιο με τον εξοπλισμό και να φεύγεις σαν κλέφτης από το σπίτι σου να μην σε καταλάβει κανείς (εννοείται πως με κατάλαβε η Σοφία μου)
Να οδηγείς ένα μισάωρο σε άδειους δρόμους για να συναντήσεις σε ένα χωριό τον μοναδικό ξύπνιο άνθρωπο να σε περιμένει.
Να συνεχίζουμε με το αμάξι και να οδηγούμε σε άδειους πάλι δρόμους για λίγο ακόμη για να συναντήσουμε τους φίλους μας στις 4 τα ξημερώματα σε ένα σταθμό τρένου οι οποίοι περπατούν ήδη 10 ώρες (από τις οποίες οι τρεις ώρες ήταν μέσα στα χιόνια με καλοκαιρινά αθλητικά ενδύματα) και να είναι μεσ´την τρελή χαρά.
Να περπατάμε όλοι μαζί μέχρι το σημείο για το ραπέλ.
Να στήνουμε σχοινιά και να βουτάμε στο κενό με προορισμό που χάνονταν μέσα στην άβυσσο.
Να τρεκαρουμε (trekking) στο ρέμα για να βγούμε στο μονοπάτι.
Να παίρνουμε το καλντερίμι για κάνα δυο χλμ για να φτάσουμε στην ακτή όπου υπάρχει κρυμμένο ένα καγιακ μέσα σε ένα αγουροξυπνημένο χωριό(δίπλα στο κρεοπωλείο :-) )
Και λίγο πριν βγει ο ήλιος να αποχαιρετιώμαστε ενωμένοι από μια μοναδική εμπειρία, οι μισοί παίρνοντας το καγιάκ και οι άλλοι τα αμάξια για να ξεκινήσουμε την ημέρα μας σαν να ήταν όλα ένα όνειρο.
