Ίσως το σημαντικότερο που όλοι μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πριν ξεκινήσουμε να ζούμε, είναι το γεγονός ότι κάποια στιγμή η ζωή απλά σταματάει. Τουλάχιστον με την έννοια που την καταλαβαίνουμε αυτή τη στιγμή.

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα καθώς καθόμουν για πολλοστοί φορά στο αεροπλάνο περιτριγυρισμένος από ξένους

Παρακολουθώντας την καμπυλότητα τη γης καθώς ο ήλιος δύει στην άκρη του ουρανού.

Ήταν πραγματικά πολύ όμορφο.

Αλλά όχι αρκετά όμορφο για να εκτοπίσει ένα φόβο που κρύβω βαθιά μέσα μου.

Τι θα συμβεί εάν το αεροπλάνο εκραγεί.

Είναι και αυτό μία πιθανότητα. Θα μπορούσε να συμβεί, είτε από βλάβη (το πιο συνηθισμένο) ή από έναν θεόμουρλο ( στην κυριολεξία «Θεό-Μουρλό») που το κάνει και περιμένει να πάει στο παράδεισο.

Θα μπορούσε να συμβεί.

Θα μπορούσε πραγματικά να συμβεί.

Και είναι πέρα από κάτι το οποίο περνάει από το χέρι μου να αποτρέψω.

Φαντάζομαι την τελευταία μου στιγμή.

Αρχικά ένας παράξενος ήχος.

Μπερδεμένα πρόσωπα που να αλληλο κοιτιούνται.

Η μαζική συνειδητοποίηση ότι κάτι είναι ανεπανόρθωτα εκτός ελέγχου.

Η αναγνώριση ότι αυτοί οι ξένοι με τους οποίους ζω αυτή τη στιγμή είναι οι σύντροφοι μου προς το τελευταίο μας ταξίδι.

Απρόθυμα αισθάνομαι πως πρέπει να αποδεχτώ ότι αυτό είναι το τέλος.

Ότι κουβαλάω στην καρδιά μου θα χαθεί μαζί μου και το ίδιο θα συμβεί και για αυτούς που με έχουν στην δικιά τους, καθώς σιγά σιγά ο χρόνος θα σβήνει τις δικές τους αναμνήσεις.

Η τελική απόσπαση όλων που φέρνω στην καρδιά μου.

Θέλω να φωνάξω δυνατά αντίο, αλλά μάταια αφού κανείς από όσους αγαπάω δεν θα μπορέσει να μ’ ακούσει.

Φαντάζομαι την τελευταία μου πνοή.

Πόσο διαφορετική θα είναι από τις εκατομμύρια άλλες πριν από αυτή.

Βλέπω τον πόνο στο πρόσωπο των αγαπημένων μου, που άφησα πριν από λίγες ώρες.

Φρόντισα να γράψω σε μήνυμα "Σ 'αγαπώ για πάντα" πριν επιβιβαστώ.

Την φράση "για πάντα" μην την εκλαμβάνεται ως κλισέ.

Το λέω μόνο σε όσους είναι τα «πάντα» για εμένα.

Όπως ένα αστέρι που παρόλο έπαψε να λάμπει εκατομμύρια χρόνια πριν αλλά εσύ μπορείς ακόμη να δεις το φως του έτσι και το δικό μου «θα σε αγαπώ για πάντα» θα ζεσταίνει τις καρδιές αυτών αιώνια.

ή τουλάχιστον αυτό διάλεξα να πιστεύω.

Διάβασα κάποτε ότι κάποιες φορές άνθρωποι γρατζουνίζουν το πάτωμα ή σκίζουν τα ρούχα τους όταν μαθαίνουν πως ο άνθρωπος που αγαπούν έχει πεθάνει.

Θέλουν να ξεφύγουν από αυτόν εδώ τον κόσμο και έτσι προσπαθούν να σκάψουν ή να βγουν από αυτή την πραγματικότητα για να ξεφύγουν από τον αδυσώπητο πόνο.

Ελπίζω οι άνθρωποι που με αγαπούν δεν θα βιώσουν κάτι παραπλήσιο.

Ελπίζω μετά από σύντομο διάστημα να είναι ξανά χαρούμενοι

Θέλω να το προσπαθήσουν ακόμα κι αν είναι δύσκολο.

Θα το ήθελα αυτό.

Σίγουρα, γνωρίζω καλά από τα τόσα ντοκιμαντέρ που έχω παρακολουθήσει ότι υπάρχουν χιλιάδες αεροπλάνα στον ουρανό (μερικοί τα υπολογίζουν σε 10.000 αεροπλάνα ανά πάσα στιγμή πως βρίσκονται στον ουρανό).

Δέκα Χιλιάδες αεροπλάνα!

Επίσης γνωρίζω καλά ότι τα αεροπορικά ατυχήματα είναι στατιστικά το τελευταίο ίσως πράγμα για το οποίο θα πρέπει να φοβάσαι.

Αλλά εγώ εξακολουθώ να φοβάμαι.

Βλέπεις, ο θάνατος έχει περάσει από το μυαλό μου αρκετές φορές τελευταία.

Για την ακρίβεια κάθε πρωί που ξυπνάω.

Βλέπεται κάθε πρωί που ξυπνώ παίρνω ένα χάπι. Είναι το χάπι της ζωής για εμένα όπως και για εκατομμύρια άλλους που ο θυροειδής τους για τον έναν ή άλλο λόγο δεν δουλεύει όπως θα έπρεπε. Μες την ατυχία μου είμαι τυχερός καθώς το τίμημα είναι μηδαμινό μπρος σε όλα όσα χαίρομαι κάθε μέρα χάρι σε αυτό το μαγικό χαπάκι.

Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό. Βλέπεται κάθε 6 μήνες πρέπει να εξετάζομαι για να δω εάν κάτι που μπορεί να με σκοτώσει έχει επιστρέψει.

Αλλά και πάλι δεν είναι μόνο αυτό, καθώς αρκετά συχνά ακούω, κάθε τόσο ανθρώπους να πεθαίνουν.

Όχι άγνωστους ή διάσημους, αλλά ανθρώπους που γνώριζα.

Που έζησα μαζί τους και μοιράστηκα ξεχωριστές στιγμές.

Ευτυχώς σπάνια είναι κοντινοί μου, αλλά δεν παύει να με θλίβει η απουσία τους.

Ένας από τους γείτονες μου πέθανε από έναν όγκο στον εγκέφαλο.

Ένας άλλος παλιός συνάδελφος διαγνώστηκε με καρκίνο του ήπατος και πέθανε μια εβδομάδα αργότερα.

Ένας γνωστός μου έπαθε ξαφνικά καρδιακή προσβολή από ένα θρόμβο στο πόδι του.

Ένας online γνωστός, χάθηκε στα βουνά του Θιβέτ και τώρα θεωρείται νεκρός.

Ένας καλός μου φίλος διαγνώσθηκε με καρκίνο του εντέρου αλλά ευτυχώς μέσω χειρουργικής επέμβασης και θεραπειών είναι τώρα καλά.

Είναι δύσκολο να επεξεργαστεί κανείς όλα αυτά που συμβαίνουν και πως τελικά θα σε επηρεάσουν.

Δεν θέλει και πολύ να καταντήσεις υποχόνδριος όταν όλα αυτά σε περιτριγυρίζουν.

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που επισκέφτηκα τα επείγοντα νομίζοντας πως έπαθα εγκεφαλικό.

Μου δώσανε ένα ηρεμιστικό – και γαμώ τα ηρεμιστικά ομολογώ.

Εκείνο το βράδυ ευχαριστήθηκα ύπνο και την άλλη μέρα σηκώθηκα και πήγα για τρέξιμο σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Ο θάνατος είναι πολύ περίεργο πράγμα.

Τι μια στιγμή είσαι εδώ.

Και την άλλη απλά δεν είσαι πουθενά.

Πόσο εύθραυστοι είμαστε όλοι.

Μια πτώση, μια συντριβή, ένα κτύπημα, μια χαζομάρα αλλουνού, μια ασθένεια, ένα μικρό λάθος και αυτό μπορεί να είναι το τέλος σου.

Ολόκληρη η μοναδικότητά μας ρίχνεται ξαφνικά και για πάντα στη λήθη.

Δεν έχει σημασία αν είστε μαχητής παγκόσμιου επιπέδου.

Δεν έχει σημασία αν είστε πλούσιοι ή διάσημοι.

Ο Ναπολέοντας είπε: "Όλοι οι άνδρες είναι ίσοι μπροστά στο κανόνι", και το ίδιο ισχύει και για το θάνατο.

Μότσαρτ, Μιχαήλ Άγγελος. Μέριλ Μονρόε, ο Κίτσος από το χωριό.

Όλοι βίωσαν την τελευταία λάμψη της συνειδητότητάς τους.

Και εκείνη τη στιγμή το γήινο μεγαλείο τους ήταν μια ανάμνηση.

Όλη αυτή η σκέψη για το θάνατο με έκανε να έχω κάποιες απορίες.

"Τι είναι όλα αυτά;"

Ξέρεις, γιατί να αγχωνόμαστε τόσο πολύ;

Νόμιζα ότι οι άνθρωποι που δεν προσπαθούν για μεγάλα πράγματα σπαταλούν τη ζωή τους.

Και εγώ εδώ κάθομαι και διαβάζω βιβλία και άρθρα, προσπαθώ να "βελτιώσω τον εαυτό μου", να ταξιδέψω και να γνωρίσω τον κόσμο, να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να ζήσω μια ζωή με νόημα, αλλά γιατί;

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι μια φορά είχε παραδεχτεί: «Νόμιζα ότι μαθαίνω πώς να ζήσω, αλλά τελικά το μόνο που μαθαίνω είναι πώς να πεθάνω».

Τι σημαίνει αυτό;

Με όλες αυτές τις ανησυχίες που σου δημιουργούν άγχος έκανα αυτό που συνήθως κάνω όταν έχω ένα πρόβλημα ... Το απλοποίησα θέτοντας μερικά απλά ερωτήματα, όπως:

• Πώς μπορεί η ζωή να έχει νόημα υπό το φως του θανάτου;

• Και είναι ο θάνατος κάτι που πρέπει να είναι τρομακτικό;

Ευτυχώς, το αεροπλάνο μου προσγειώθηκε με ασφάλεια.

Αλλά ακόμη δεν αισθάνομαι ασφαλής. Νιώθω ακόμα ευάλωτος.

Και έτσι άρχισα την αναζήτηση απαντήσεων.

Παρακάτω είναι κάποιοι από τους λόγους που τελικά δεν έχει νόημα να φοβόμαστε (πολύ) το θάνατο.

Διαισθητικά, φυσικά έχει νόημα ότι δεν θα θέλαμε να πεθάνουμε. Εάν αυτό ήταν κάτι που θέλαμε τότε αυτή η επιθυμία θα μας έκανε επικίνδυνους τόσο για τους ίδιους τους εαυτούς μας, αλλά πολύ πιθανόν και για τους γύρω μας.

Όπως λοιπόν δεν θέλουμε να πεθάνουμε υπάρχουν χιλιάδες ακόμη πράγματα που επίσης δεν θέλουμε.

Δεν θέλω να πληρώσω την ΔΕΗ. Δεν θέλω να πληρώνω φόρους. Δεν θέλω να πάω στην δουλειά.

Όλα αυτά τα «δεν θέλω» φέρνουν τη πρώτη συνειδητοποίηση.

Ακριβώς επειδή δεν θέλουμε κάτι, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα πρέπει να το φοβόμαστε.

Ίσως να φοβόμαστε το θάνατο περισσότερο από μία επίσκεψη στον οδοντίατρο διότι ο θάνατος φαίνεται να μας βλάπτει ολοκληρωτικά.

Ο πόνος χωρίς την ευχαρίστηση είναι εγγενώς και αδιαμφισβήτητα ανεπιθύμητος.

Αλλά αυτό δεν δείχνει ολόκληρη την εικόνα.

Οι περισσότεροι από μας θα επέλεγαν να υπομείνουν κάποιο έντονο πόνο για λίγες ώρες για να ζήσουν μια μακρά ζωή παρά να πεθάνουν τώρα ανώδυνα.

Έτσι ο θάνατος μας βλάπτει με κάποιο άλλο τρόπο πέρα ​​από τον "πόνο μόνο".

Ή όχι;

Οι περισσότεροι από εμάς θα υποθέσουμε ότι ο θάνατος είναι το πιο τρομακτικό που κανείς μπορεί να βιώσει. Το χειρότερο μέρος της ύπαρξης.

Αλλά μετά από μια περαιτέρω σκέψη, όταν αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε τι πραγματικά είναι ο θάνατος, μπορεί τελικά να μην είναι τόσο τρομακτικό όσο νομίζουμε.

Ίσως να μην χρειάζεται να σκεφτόμαστε τον τρομακτικό Άδη σαν ένα τέρας που προσπαθεί να κόψει την ζωή μας.

Ίσως εάν το δούμε υπό άλλη προοπτική τελικά να τον κάνουμε φίλο μας.

Ας δούμε λοιπόν έξι απλές σκέψεις για τον θάνατο που ίσως μας κάνει να αλλάξουμε την σκέψη μας -

1. Βασικά ποτέ δεν πεθαίνουμε

Ο πάνσοφος Στόικος φιλόσοφος Επίκουρος είπε:

«Ο θάνατος, το πιο τρομακτικό από όλα τα δεινά, δεν είναι τίποτα για εμάς, αφού όσο υπάρχει, ο θάνατος δεν είναι μαζί μας. Αλλά όταν έρθει ο θάνατος, τότε δεν υπάρχουμε. Δεν αφορά ούτε τους ζωντανούς ούτε τους νεκρούς, αφού για τους πρώτους δεν είναι εκεί και οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πλέον.

Ο θάνατος δεν είναι πραγματικά επιβλαβής για μας, διότι ποτέ δεν πεθαίνουμε πραγματικά. Αυτό που αποκαλείτε "εγώ" δεν μπορεί ποτέ να βιώσει το θάνατο. "Εσύ" δεν μπορείς ποτέ να πεθάνεις. Ποτέ δεν θα γνωρίσετε το θάνατο. Η εμπειρία της μη εμπειρίας - του θανάτου - είναι απρόσιτη για σας με κάθε τρόπο.»

Αν έχετε κάνει ποτέ μια εγχείρηση ή έχετε πάρει ένα βαθύ ύπνο ή έχετε χτυπήσει και λιποθυμήσει, τι αισθανόσασταν κατά την διάρκεια αυτής της λήθης; Η απάντηση είναι "απολύτως τίποτα".

Η εμπειρία σας δεν ήταν ούτε καλή ούτε κακή.

Η αλήθεια είναι ότι βιώνουμε μίνι θανάτους καθ 'όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

Η μη εμπειρία δεν είναι μια νέα εμπειρία.

Θάνατος = εμπειρία έναντι μη εμπειρίας

2. Είμαστε ήδη εκεί

Ο Lucretius, ο ρωμαϊκός ποιητής που έφερε τις ιδέες του Epicurus στο μεταγενέστερο ακροατήριό του, διατυπώνει αυτό που ονομάζεται "συμμετρικό επιχείρημα".

Έχουμε ήδη ζήσει δισεκατομμύρια χρόνια μη ύπαρξης προτού γεννηθούμε, αλλά δεν αισθανόμασταν τόσο κακό γι 'αυτό. Ήμασταν ήδη εκεί και ήταν ωραία, γιατί να ανησυχήσουμε για την επιστροφή εκεί;

Δεν ήταν όλα τόσο άσχημα πριν γεννηθείτε. Ήταν κάπως ήσυχα και ήρεμα με ένα περίεργο τρόπο.

Όπως ίσως να έχετε παρατηρήσει, αυτή είναι μια θεραπευτική ιδέα, αλλά το επιχείρημα δεν είναι χωρίς προβλήματα.

Γιατί?

Δεν σκέφτομαι το παρελθόν με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε το μέλλον.

Ο θάνατος μας στερεί από το να βλέπουμε τους μελλοντικούς μας στόχους.

Αυτή είναι ίσως η πιο ατυχής πτυχή του θανάτου.

Είναι μια φρικτή σκέψη, γνωρίζοντας ότι οι φιλοδοξίες μας θα εξαλειφθούν.

Ο θάνατος μας στερεί από το μέλλον μας και αυτό αποδεικνύει ότι ο θάνατος είναι κάτι που δεν είναι επιθυμητό.

Αλλά πρέπει αυτό να σημαίνει ότι ο θάνατος πρέπει να μας φοβίζει με κάθε κόστος;

Είναι ο θάνατος η τελική «ζημιά» που μπορεί να μας συμβεί;

ΟΧΙ ακριβώς.

3. Η εναλλακτική λύση του θανάτου είναι ακόμα χειρότερη

Η αθανασία ακούγεται τόσο φανταστική.

Μπορείτε να ζήσετε τόσα πολλά- εάν ζούσατε επ’ άπειρο.

Θα έχετε απεριόριστο χρόνο για να πετύχετε κάθε στόχο σας, να μάθετε όλες τις δεξιότητες, να διαβάσετε κάθε βιβλίο που θέλετε, να έχετε ό, τι επιθυμείτε και να ερωτευτείτε ξανά και ξανά με κάθε είδος ατόμου.

Κάθε στόχο που έχετε τώρα δυνητικά θα εκπληρώνονταν εάν ζούσατε αιώνια.

Ή μήπως όχι. Φανταστείτε ότι θα έπρεπε να ανταγωνιστείτε δισεκατομμύρια άλλους που επίσης θα ήταν αθάνατοι και θα είχαν αιώνες εμπειριών. Δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε βασιλιάδες ή αθληταράδες ή ότι άλλο μπορεί να ποθείτε. Θα υπάρχουν οι δυο τρεις καλυτερότεροι και οι υπόλοιποι απλά θα ακολουθούν. Επειδή όμως με αυτή τη σκέψη γενικά δεν νομίζω ότι θα μπορούσε καν να υπάρχει ζωή σε αυτό το πλανήτη, ας υποθέσουμε απλά ότι μόνο εσείς θα ήσασταν ο αθάνατος και ας συνεχίσουμε τον συλλογισμό.

Κάθε στόχο που έχετε τώρα δυνητικά θα εκπληρώνονταν εάν κατοικούσατε αιώνια. (υποθέτοντας ότι είστε μόνο εσείς ο αθάνατος)

Αλλά πόσο καιρό θα σας έπαιρνε να φτάσετε στο σημείο όπου η ζωή σας θα έπαυε να είναι ενδιαφέρον;

Πόσο καιρό θα χρειαζόταν πριν το νέο χόμπι που έχετε να γίνει πάλι μουντό;

Πόσο μοναδική θα ήταν η αγάπη σου εάν ήξερες πως εάν τελικά την βαρεθείς θα έχεις ξανά απεριόριστο χρόνο να δοκιμάσεις κάτι άλλο, καινούργιο;

Πόσο συναρπαστικό θα ήταν η φήμη σου μετά από 5.000 χρόνια που θα σε ακολουθούν οι παπαράτσι;

Θα βρίσκεστε στη συνεχή αναζήτηση της καινοτομίας και η καινοτομία θα γινόταν πιο σπάνια με κάθε παρελθόν έτος.

Τελικά θα ήταν δύσκολο να βρεις το κίνητρο να σηκωθείς ξανά από το κρεβάτι. Το μόνο πράγμα που θα επιθυμούσατε θα ήταν η ικανότητα να επιθυμείτε.

Εν ολίγοις, είναι σίγουρο ότι θα παθαίνατε κατάθλιψη.

Ο Francois La Rochefoucauld έγραψε ότι "η ανώτερη νοημοσύνη είναι η γνώση της πραγματικής αξίας των πραγμάτων".

Το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι θα πεθάνουμε μια μέρα, ότι έχουμε περιορισμένο χρόνο για να επιτύχουμε τους στόχους μας, μας βοηθάει να εκτιμήσουμε αυτά που έχουν σημασία, κάνοντάς μας έτσι πιο σοφούς.

Οι έννοιες της αποτυχίας και του κινδύνου δεν θα υφίσταντο για ένα αθάνατο άτομο.

Εάν δεν είχα μπει σε αυτό εδώ το αεροπλάνο, δεν θα χρειαζόταν να πω στην Σοφία μου πόσο πολύ την αγαπώ.

Και αυτό μας φέρνει στο επόμενο σημείο:

4. Χρειαζόμαστε τον θάνατο για να ζήσουμε

5. Ο θάνατος υπάρχει μόνο σε τρεις διαστάσεις

Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα σε τρεις διαστάσεις. Μπορούμε να μετακινηθούμε προς τα πάνω και προς τα κάτω, προς τα εμπρός και προς τα πίσω, προς τα αριστερά και προς τα δεξιά.

Οι ένθερμοι επιστήμονες που διαβάζουν αυτό, ωστόσο, θα γνωρίζουν ότι υπάρχει μια τέταρτη διάσταση που δεν μπορούμε να πλοηγηθούμε ελεύθερα: ο χρόνος.

Ο χρόνος είναι σαν ένα κινούμενο αεροπλάνο που πηγαίνει συγκεκριμένα προς έναν προορισμό. Ένας επιβάτης μπορεί να μετακινηθεί μέσα στο αεροπλάνο, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία του αεροπλάνου.

Όπως είπαμε και νωρίτερα ο θάνατος μας στερεί από ένα ενδεχομένως λαμπρό μέλλον. Όντας κολλημένοι στην ροή του ποταμού του χρόνου, αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα πως έχουν αρχή και τέλος.

Αλλά εάν είχαμε πρόσβαση στην τέταρτη διάσταση, ο θάνατος και το τέλος δεν θα διέφερε από την γέννηση και την αρχή.

Για παράδειγμα, μια ταινία αποτελείται από ξεχωριστά τμήματα που λέγονται «καρέ» και όταν μπαίνουν με μια συγκεκριμένη σειρά, δημιουργούν την εμπειρία μιας ιστορίας που όταν αναπαράγεται έχει αρχή, μέση και τέλος.

Εάν είχαμε πρόσβαση στην τέταρτη διάσταση, η διάρκεια ζωής του ανθρώπου θα ήταν ακριβώς όπως τα τμήματα ή καρέ μιας ταινίας και θα μπορούσαμε να εισέλθουμε ελεύθερα σε οποιοδήποτε τμήμα, οποιαδήποτε στιγμή θέλουμε και προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Θα μπορούσαμε να βγούμε έξω από οποιοδήποτε τμήμα επιλέξουμε να σταματήσουμε να βλέπουμε και να μπούμε σε ένα άλλο πριν ή μετά από αυτό. Θα ήταν δυνατό ακόμη στιγμές που μας άρεσαν να τα επισκεπτόμασταν ξανά και ξανά και άλλα που δεν μας άρεσαν να τα προχωράμε γρήγορα εμπρός.

6. Είμαστε τυχεροί που πεθαίνουμε

Όταν κάποιος εστιάζει πολύ στο θάνατο, συνήθως το βλέπει ως ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Άλλα από όσα έχουμε εξηγήσει παραπάνω φαίνεται πως τελικά ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος καθοδηγητής που μας βοηθάει να αναζητήσουμε την σημασία, νόημα και σκοπό της ζωής.

Από όλα αυτά δεν θα ξαφνιαζόμουν εάν κάποιος αποκτούσε μια ευγνωμοσύνη για το θάνατο και το τέλος.

Ο Richard Dawkins έχει πει:

"Θα πεθάνουμε και αυτό μας κάνει τυχερούς. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνουν επειδή δεν πρόκειται ποτέ να γεννηθούν. Οι δυνητικοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να ήταν εδώ στη δική μου θέση, αλλά που στην πραγματικότητα δεν θα δουν ποτέ το φως της ημέρας, ξεπερνούν τους κόκκους άμμου της Σαχάρας".

Ίσως θα ήταν καλύτερα να το σκεφτόμαστε διαφορετικά και αντί να λέμε "Γιατί να πεθαίνουμε; Ο θάνατος είναι τόσο τρομακτικός! " Να το αλλάξουμε σε:

"Γιατί είμαστε εδώ? Η ζωή είναι ένα τόσο εξωπραγματική και ταυτόχρονα εκπληκτική. "

Μπορούμε και αναπνέουμε, κινούμαστε, σκεπτόμαστε και έχουμε συνείδηση της ύπαρξής μας.

Εάν το καλοσκεφτούμε οι πιθανότητες για την ύπαρξη ενός τέτοιου όντος είναι απειροελάχιστοι.

Αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά και από την επιστήμη που παρότι έχουμε καταφέρει να εξερευνήσουμε αρκετούς πλανήτες δεν έχουμε βρει ακόμη καμία άλλη μορφή ζωής πουθενά αλλού. Δεν λέω ίσως να υπάρχει αλλά οι πιθανότητες είναι υπαρκτές γιατί απλά υπάρχουν δισεκατομμύρια αστέρια με ακόμη περισσότερους πλανήτες να γυρνάνε γύρω από αυτά.

Φανταστείτε να στεκόσασταν σε ένα γιγάντιο πλανήτη με ένα τρισεκατομμύριο άλλους ανθρώπους και κάθε τόσο ένας από όλους αυτούς θα επιλέγονταν τυχαία για να ζήσει και οι υπόλοιποι θα χάνονταν.

Εσείς είστε αυτός που επιλέχτηκε.

Είστε ο ένας στους τρισεκατομμύριους.

Οι πραγματικές πιθανότητες για να είναι ένα ον ζωντανό και όλα τα κύτταρα και διεργασίες που εκτελεί να είναι σε μία τέλεια αρμονία η μία με την άλλη είναι τόσο σπάνιες που οι πιθανότητες να συμβεί είναι τόσο μικρές που ο αριθμός για να γραφτεί θα απαιτούσε να γεμίσει ένα βιβλίο 3000 σελίδων.

Δηλαδή περίπου ο αριθμός αυτός θα ήταν 1 στα 10 και στη συνέχεια 2,6 εκατομμύρια μηδενικά.

Είμαστε λοιπόν τυχεροί.

Πολύ τυχεροί.

Εξωφρενικά τυχεροί που γεννηθήκαμε και εξακολουθούν όλες αυτές οι διεργασίες που συμβαίνουν στο σώμα μας για τόσα χρόνια να πηγαίνουν καλά και να υπάρχουμε.

Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει από όλα αυτά είναι, εν ολίγης:

Ο θάνατος δεν είναι προφανώς κάτι που θα θέλαμε να συμβεί σε εμάς. Αλλά δεν χρειάζεται να είναι τρομακτικός.

Αν θέλουμε να κερδίσουμε χρήματα για να διασκεδάζουμε, πρέπει να δουλεύουμε.

Αν θέλουμε να έχουμε παιδιά, πρέπει να αντέξουμε τον πόνο της γέννησης και το άγχος της φροντίδας ενός βρέφους.

Αν θέλουμε να είμαστε υγιείς, πρέπει να ασκούμαστε.

Και αν θέλουμε να ζήσουμε μια ουσιαστική ύπαρξη, πρέπει να δεχτούμε την θνησιμότητά μας.

Αυτό απλά είναι -

η ζωή.

Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο παρακαλώ προωθήστε το και εάν θέλετε να διαβάζετε και άλλα σαν αυτό εγγραφείτε παρακάτω.

Βαγγέλης Θέος - Αισιόδοξος, οραματιστής, σύζυγος, πατέρας, αδερφός, φίλος, επιστήμονας, εξερευνητής. Οι ανησυχίες του τον ώθησαν να ανακαλύψει νέους δρόμους δίνοντας όλο του τον εαυτό σε επαγγελματικές και κοινωνικές δράσεις με σημασία. Για περισσότερα διαβάστε εδώ.

#Blog