Αν και Σεπτέμβρης η ανάβαση ήταν καλοκαιρινή. Μέχρι τα 2500 μέτρα δηλαδή γιατί πιο ψηλά ο καιρός ήταν απρόβλεπτος – δυνατές ριπές αέρα που εναλλάσσονταν με στιγμές άπνοιας. Αραιή συννεφιά και ήλιος όσο χρειάζεται για να κοκκινήσεις χωρίς χρήση καπέλου και αντηλιακού.

Μετά από μία διανυκτέρευση με σκηνή σε ένα λιβάδι γεμάτο αγελάδες (αρκετές δεκάδες) και αφού ξυπνήσαμε χωρίς να μας έχουν τσαλαπατήσει κάναμε οτοστόπ στη καρότσα ενός φορτηγού για να φτάσουμε στο καταφύγιο «Χρηστάκι» από όπου και ξεκινήσαμε την ανάβαση. 2 ώρες μας πήρε μέχρι τη κορυφή Σκάλα. Εκεί ξεκουραστήκαμε και μετά από μία σύντομη σύσκεψη αποφασίσαμε να συνοδέψω το μοναδικό μέλος της αποστολής μας που δεν είχε ανέβει στο Μύτικα να κατακτήσει την κορυφή. Η διαδρομή – Κακιά Σκάλα - αν και δύσκολη ο φίλος μας ο Γρηγόρης δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη βοήθεια παρά μόνο μια δυο φορές ενθάρρυνση και μετά από καμιά ώρα φτάσαμε μαζί στη κορυφή όπου και βγάλαμε πολλές Φωτογραφίες. Me drone, με action cameras, με dslr, με κινητά – τά πάντα όλα δηλαδή - Έτσι για να μας πιστεύουν.

Η επιστροφή ήταν κουραστική και για μερικούς από εμάς εξαντλητική. Αλλά τελικά όλοι φτάσαμε στο σημείο που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο και γυρίσαμε με όμορφες αναμνήσεις και πολλές φωτογραφίες.

#Στιγμές